Xandra’s nieuwe werk verbeeldt een innerlijke reis, laat zien dat hoewel we in het leven met anderen zijn, we uiteindelijk toch alleen de reis door het leven aan moeten gaan. Die reis lijkt een zoeken naar iets hogers te verbeelden. De groepsfoto’s werken daarom misschien ook vervreemdend, want waar enerzijds de geportretteerden door de compositie lijnen samen zijn in het ondersteunen van een ander of gezamenlijk zitten en dus verbonden zijn, lijken ze anderzijds totaal niet met elkaar verbonden en eerder alleen, waardoor de kijker niet de groep als geheel beschouwt, maar juist de individuen gaat zien. Dus ook al lijken de figuren in de composities een gemeenschap te vormen, ze leven net als in onze individualistische maatschappij ieder hun eigen leven, ieder is er voor zich, ieder heeft zijn of haar verhaal. Hierdoor wordt de eenzaamheid van een ieder duidelijk, misschien omdat we ergens fundamenteel ook alleen zijn.

De foto’s zijn kwetsbaar, romantisch, bijna nostalgisch te noemen, er spreekt een hang naar andere tijden uit.

Reeds in haar eerdere werk maakte Xandra gebruik van gemengde technieken om daar als laatste de fotografie aan toe te voegen, zoals duidelijk is in haar laatste werk. Haar werk doet soms denken aan de schilderkunst van de Nederlandse 17e eeuw en op andere momenten aan bijv. het werk Edward Hopper.

Er is een duidelijke lijn naar Xandra’s eerdere werk, waar het ook om een spel van kleuren en ruimte en van schaduw en licht ging, waardoor bijna altijd de intimiteit benadrukt wordt en daarmee trekken haar foto’s net als haar eerdere werk de kijker naar binnen.

Ook werkt Xandra met leegte of afwezigheid in haar foto series, waardoor ze veel van de invulling daarvan aan de verbeelding van de kijker overlaat. Daarmee creëert ze een dialoog tussen kunstenaar en kijker.

Doreanne Donders